گاه نوشته های یک میسترس ایرانی

دیشب توی جاده بودم به سمت دی سی... موبایلم را مثل همیشه هر از گاهی چک می کردم و از بعضی کامنت ها و عکس ها و نظر های دوستان دام (ارباب ها، مسترس ها، میسترس ها) و از اون طرف ساب ها (اسلیو، برده، فتیش،...) مثل همیشه لذت می بردم، جا می خوردم، عصبانی می شدم، می خندیدم... این نظرهای پراکنده، برد منو به فکر... اهل نوشتنم، اما بعد غالبم که خودش رو توی رابطه بی.دی.اس.ام نشون می ده، کم توی نوشته های بلاگ اصلی ام نمود پیدا می کنه، پس می آرمشون اینجا؛ شاید گاهی، جایی، باز خوندنشون برام جالب باشه

***

دیشب به مامانم فکر می کردم... وقتی شغلش را انتخاب می کرد، در جامعه ایرانی کمی براش سخت بود، اما این سختی لذت نهایی خوبی هم داشت... توی ایران فقط دو یا سه تا شرکت عریض و طویل دیگه هستند که کار مشابهش را انجام می دن... حالا فکر کن که یه زن بخواد به تنهایی شرکت خودش را در رشته ای که همه کسایی که توش کار می کنن، مرد هستن، جا بندازه و اداره کنه... ماشاءالله دیگه الان همه شرکت ها رو هم سپاه گرفته، پس فکر کن که خیلی از طرف های این آدم که مامان من باشه، آدم های سپاهی و ارتشی بودن و هستن... طولانی اش نکنم، کار به جایی رسیده که الان توی اون سایت هایی که تاحالا زن پاشو توشون نذاشته، این زن می ره، دستورهای لازم می ده و همه در نهایت احترام قبولش دارن و گاهی حس می کنم که ازش حساب هم می برن

اینو گفتم که مثالی داشته باشم برای نتیجه ای که این روزها بهش زیاد فکر می کنم... دختر برتر بودن، دامیننت بودن، میسترس بودن، سخته برای دختر ایرانی. نه چون جامعه اجازه نمی ده، نه چون شدنی تیست... دلیل اول و آخرش اینه که جامعه، مهمتر از همه جنس مؤنث همین جامعه، به شدنی بودنش باور نداره! از عمق دل و جون باور نداره... خود دخترهای ایرانی هستند که این تابو را نمی شکنند، نه این که کسی نذاره... به نظر من یکی، این "نذاشتن" بیشتر بهانه است برای پوشوندن این حقیقت لعنتی "باور نداشتن به خود"... درسته، بی دی اسم، اصلاً این پیشکش، گی یا لزبین بودن توی جامعه ایرانی یه جور عذابه همراه با اصطکاک دائم، قانون هم که اصلاً حرفشو نزن، پشتشون نیست... اما این برای همه است، برای دختر و پسر... اون چیزی که دخترهارو بیشتر اذیت می کنه، سنتیه که خودشون توش غرقند! نه قانون!!!! (باز هم می گم، نه این که قانون نیست، اما به نظر من سنت و فرهنگ جامعه نقش مهمتری داره) حافظه تاریخی چند صد ساله ایرانی جماعت به دخترها این باور را القا کرده که "نمی شه" و جامعه این را پذیرفته! بدون سؤال و بدون جواب! تمام!!!ا

مثال اول را زدم، که بگم شدنیه... این که یه دختر برتر بشی تو جامعه شدنیه، کسی مچتو نمی گیره بگه چرا... یه مثال ساده و معمولی بود. یه چیزی شبیه این که سالها قبل، کسی باورش هم نمی شد که الان درصد بیشتری از جامعه دانشگاهی دختر باشن تا پسر...ه

مثال دوم را هم می زنم که بگم این ماجرا حقیقتاً فرهنگیه... حتی در دورانی که "قانون" اون قدر ها که امروز هست، دست و پاگیر نبود... ماجرا مال 172 سال پیشه!!! نمی دونم شماها چقدر اهل خوندنید (که فکر کنم درصد زیادیتون نیستید و این مشکل جامعه ایرانی به طور کله، نه مشکل بچه هایی با باورها و نیازهای خاص)... نزدیک 180 سال پیش اولین تلاش برای آزادی بیان توی ایران انجام شد... طاهره قرةالعین جزو همون گروه بود... کسی به خاطر متفاوت بودنش اون را نگرفت و آزار نرسوند... همه تعجب کردند چون باور نمی کردند که بشه که یک زن هم جرئت متفاوت بودن داشته باشه، اما کسی چیزی نگفت... این بشر بعداً اعدام شد، نه چون زنی بود که مخالف بود یا متفاوت بود یا جرئت داشت پا به پای خیلی مردها، یا بلکه بیشتر از اون ها صداشو بلند کنه! چون بابی بود، و با بقیه بابی ها اعدام شد... همه این ها را بذارید کنار این موضوع که در غرب، در همون دوره زمانی، زنان قانوناً حق رآی، حق داشتن ملک و خیلی حق های دیگه نداشتند... این مقاهیم توی قوانین ما نبود! توی فرهنگ ما بود! اگه کسی می خواست، می تونست... کم پیدا شد کسی که بخواد!

بگذریم باز. برگردیم به خودم. دونا حس اربابی گری (دامیننت) و سادیسم از بچگی در من بود... هرچند خیلی دیرتر با کلمه هایی که توی دنیای واقعی براشون وجود دارند، آشنا شدم... اما حس وجود داشت و داره. می بینم که توی رفتارهای روزانه ام هست، توی طرز تفکر روزانه ام هست... از طرفی به نسبت دیر وارد دنیای مجازی ایرانی های بی دی اس ام و غیره شدم... (هرچند که خیلی هم پشیمون نیستم)... توی دنیای واقعی روش های خودم را پیش می برم تا یه روز دیگه واقعاً دلم برای فارسی حرف زدن تنگ شد!ا

با دوست خوب اینترنتی حرف می زدیم و هردو به این باور داشتیم که در جامعه و فرهنگ ایرانی، تحقیر خیلی بعد "زبانی" قوی ای داره... همین طور خیلی روابط اجتماعی دیگه هم مثل رابطه دوستانه بین دو دوست، ابراز دل تنگی، رابطه رئیس و مرئوس و ارباب رجوع، رابطه آدم های مسن و جوان و بچه... همه این ها، خیلی بعد زبانی قوی ای دارند در جوامع شرقی. توی جامعه غربی خیلی کمتر این طوریه. ساده ترین نمودش نمود مفهوم "تعارف و جملات تعارفیه" که ماها انگار اصلاً بدون اونها می میریم... شخص خودم هم که از کلمات و ادبیات فارسی خیلی خوشم می آد و خیلی ابعاد ارتباطی ام را این طوری تعریف می کنم... طبیعیه که دلم تنگ می شه...ه

از طرف دیگه از روز اولی که اومدم توی این جامعه دیدم که به نوعی هرروز باید خودمو اثبات کنم!!!! خنده داره، تو توی جامعه غربی اگر به این باور برسی که میسترس هستی، تمامه! هستی! کسی از روی ناباوری چپ چپ نگاهت نمی کنه (اگه بکنن، از روی ناباوری نسبت به کل چنین نوع روابطیه، نه به خاطر زن بودنت... . در ادامه اگه تو احساس کنی که نوع نگاه اون آدم داره آزارت می ده، سریع می تونی ببریش دادگاه و ازش شکایت کنی... به خاطر همین، کسی جرئت این کار رو هم به خودش نمی ده) حالا اینجا، جدا از این که دخترهای میسترس ایرانی خیلی کم خودشون را قبول دارند و نشون می دن، وقتی هم منی پیدا می شم که خودم هستم، نه کم نه زیاد، با یه موج تعجبی مواجه می شم که همون طور که اول گفتم هم برام عجیبه، هم خنده دار، هم گاهی عصبانی ام می کنه... حتی همون دوست ها یا اسلیوهایی که از ایرانی ها دارم، می بینم که گاهی یهو جا می خورن! خلاصه که نیست بالام جان! نیست!!!! باور به قابلیت وجودی یه میسترس ایرانی بین ایرانی ها نیست!!! چه دختر، چه پسر.

درواقع، از وقتی اومدم توی فضای مجازی، یه جامعه سرشار از نیاز و سرشار از تقلب و دروغ و ناپختگی و حماقت جلوم می بینم... گاهی عصبانی می شم، اما بیشتر حس ترحم و دل سوزی ام گل می کنه... این جامعه خیلی ناشیه. خیلی بی سواد، خیلی ظاهربین... اما با تمنای زیاد... درست شدنیه... اما تلاش زیادی می خواد... حداقل کاری که می شه کرد، خوندنه... که خب ایرانی جماعت از خودش شدیداً دریغ می کنه.

و پرفایده ترین آرزو این بود که کاش قانون پشت بچه های ایران بود... اینجا مثل آدمیزاد قرارداد می بندی، همه چی سرجای خودشه، قانون هم پشتته و نگرانی نداری... کاش درست می شد (سعی می کنم تنها چیزی باشه که می گم "کاش" چون فکر می کنم بقیه اش با دست های خودمون شدنیه)

.هرکسی در سطح خودش باید کارایی که می تونه را انجم بده... چه می دونم هرچی

کاری که من می تونم بکنم و خب دوست هم دارم که انجام بدم نوشتنه! به فارسی... از احساساتم و از کارهام... تا شاید بچه های ایران که انگار با آرزوهاشون بزرگ شدند و فکر می کنند این ور دنیا الان دیگه چه خبره، بفهمن که ارباب ها این طوری نیست که هر روز با لباس فول چرم، همراه با شلاق برن تو خیابون یا سر کار! یا نشستن تو خونه و کار ندارن جز این که پاشونو بدن یکی بلیسه! اصلاً از این خبرها نیست... آدم های عادی توی خیابون، می تونن همون ارباب های خشنی باشن که یه بار در هفته، آخر هفته پدر اسلیو را در می آرن... اون هم شاید آخر هفته! نه همه آخر هفته ها... خیلی هاشون وسعشون به خرید خونه آن چنانی هم نمی رسه! چه می دونم! یه چیزهای عجیب غریبی می شنوم این روزها.... میسترس بودن شغل نیست!!! برای بعضی خیلی خفن ها شاید باشه که ازش پول هم در می آرن! اما برای غالب میسترس ها یا مستر ها، نیست... ارباب ها این کله دنیا مثل همه آدم های دیگه صبح تا شب جون می کنن واسه کار... خسته می رسن خونه و ولو می شن!!!! حوصله فعالیت انرژی بر اضافه ندارن... بچه های فول اسلیو فقط تو طول هفته کارشون جمع و جور کردن خونه است برای ارباب. اون هم بعد از این که خودشون از سر کار برگشتن... مرده و هلاک!!! (یادتون نره که اینجا کار کردن یعنی واقعاً کار کردن! نه مثل ایران، علافی و خبرچینی و سبزی پاک کردن و بافتنی بافتن تو خیلی از محیط های کاری). تازه این درحالیه که فول اسلیو باشی و خونه اربابت زندگی کنی... اگه جدا باشن که باز هم هیچی، ارباب خودش کارهای خودشو می کنه و اسلیو هم همین طور. جدا از هم... همه اینها هم از قبل توی قرارداد مشخص شده. برای بچه های فول، ارباب اگه دلش بخواد و هوس کنه بعضی آخر هفته ها یه اکتی می زنن... اگه نه هم که هیچی. واسه بچه های قرارداد موقت هم... توی بازه زمانی مشخص شده رابطه خواهد بود و تمام

خلاصه برای خودتون قصر رؤیا نسازین... از این خبرها نیست... زندگی عادیه! فقط نوع رابطه دونفره اش فرق می کنه. همین

داشتم فکر می کردم شاید اگه وقت کردم قرادادهای خودم را بذارم اینجا... فارسی اش را... تا بچه های ایران هم دستشون بیاد و بعی هاشون که لازمه بیان تو باغ... حالا ببینم چی می شه... این روزها که شدیداً درگیرم

پی نوشت: نوشتنم برای دیدن کامنت ها نیست! یعنی فیلم نامه داستان پریان نمی نویسم که با تشویق تماشاچی ها ترغیب یا تضعیف بشم... برای علاقه خودم به نوشتنه... فکر کنم از همین یه دونه پست هم، دستتون اومده باشه که اهل پست های پرن نیستم... واقع بینی را دوست دارم اما با این حال، ارباب ها لطف می کنن اگه کامنت بذارن، اسلیو ها هم حق دارن اینجا نظرشون را بگن... به هر حال داریم درمورد جامعه ای حرف می زنیم که اساسش روابط دوطرفه است... نه این که من برم بالای منبر، یا مثل بعضی جوجه اسلیو ها یه رابطه خیلی جدی داشته باشم، اما با مانیتور!

:))